Het Buigen

Een leven in nummers
Onlangs zat ik in een televisieprogramma en zong een lied dat ik een half mensenleven geleden geschreven had. Het heet de Kerkhofganger, waarin het onderwerp necrofilie wordt behandeld. Ik verwachtte weinig respons op het nummer vanwege de hoge leeftijd, maar ik kreeg er meer reacties op dan ik ooit voor een televisieoptreden had gehad. Men bedenke dat een mens op zeven netten tegelijk kan zijn, zonder dat er iemand ooit iets over zegt. De meningen van de kijkers liepen overigens nogal uiteen. Sommigen vonden het veel te grof, anderen vonden het niet ver genoeg gaan, maar de meesten hadden zich kapot gelachen. En dat is mijn streven, dat ze zich kapot lachen.

Ik kwam tot de geriefelijke conclusie dat mijn werk nog niet verouderd is. En ik ben inmiddels ook heel blij dat ik nooit een hit heb gehad. Want een hit uit 1975 is anno 2011 niet nieuw, maar een onbekend lied, wel. Aldus kwam ik tot het besluit om mijn vroegere werk weer ten gehore te brengen, aangevuld met gloednieuwe liedjes. Liefst in kleine zaaltjes zodat er geen druk op staat. The Best of Dorrestijn. Het klinkt ongeloofwaardig: The Best of Dorrestijn, maar het is de waarheid. Het publiek wordt getrakteerd op de grappigste liedjes en de somberste conferences uit de theaterprogramma’s: Bofkont, Mooi van lelijkheid, Gesmolten ijsberen, Pretpark, Cirkels, Liederen van wanhoop en ongeloof, Het naakte bestaan en natuurlijk Na regen komt Dorrestijn.