|
   |
Na Regen Komt DorrestijnCD: 1993 Hummelinck Stuurman Producties. Totale speelduur: 52 minuten Illustratie: Peter van Straaten
NA REGEN KOMT DORRESTIJN Het theater-programma NA REGEN KOMT DORRESTIJN is met horten en stoten en met aanvallen van wanhoop en alcohol tot stond gekomen. Met het vorderen van de jaren wordt een nieuw programma schrijven een steeds zwaardere opgave. Toen ik nog een onbekende zanger was, klaagde ik uiteraard steen- en been over het gebrek aan erkenning. Helaas was mijn blik te beperkt om de voordelen daarvan te zien. Indertijd trad ik alleen op in kleine zaakjes met een frekwentie van hoogstens twee keer per week. Ik reisde minstens zes jaar rond voor er een nieuw programma geschreven diende te worden. Een lied was toentertijd nog heel lang nieuw. Vroeger dus was alles beter, zelfs mijn ongeluk. Het moest al gek lopen als ik in zes jaar tijds niet een paar goeie liedjes had geschreven. Tegenwoordig treed ik met een show hoogstens een jaar op. Dan hebben alle cabaret-minnaars hem gezien en moet je al weer aan de slag voor een nieuwe. Eigenlijk dwingt het succes je tot het houden van uitverkoop. Tussen PRETPARK en NA REGEN KOMT DORRESTIJN zat een tijdsverschil van zes maanden. Ik had dus maar een tiende van de tijd tot mijn beschikking die ik vroeger kreeg voor het schrijven van nieuw materiaal. En wie garandeert mij en mijn publiek dat er dan hoogtepunten bij zitten zoals vroeger? Niemand. Ik weet alleen één ding: God is niet zo scheutig met hoogtepunten. Een doodenkele keer lever je topkwaliteit en voor de rest is het behelpen. Merkwaardigerwijs prees de pers NA REGEN KOMT DORRESTIJN bijna unaniem als het beste dat ik tot nog toe geleverd had. Laten we het hopen. Als ze gelijk hebben is er een klein wonder gebeurd. Dan is het geheel beter dan de som der delen. Misschien is het moeizame ontstaan van NA REGEN KOMT DORRESTIJN ook het gevolg van innerlijk verzet. Als je eenmaal een nieuw programma hebt moet je er mee het podium op en ik hou nou eenmaal niet van planken. Er zijn cabaretiers die lusten wel pap van planken en publiek maar ik ben er nog steeds tamelijk bang voor. Het wilde pas vlotten met schrijven toen ik een slimme oplossing had gevonden voor mijn podium-angst. Ik besloot een programma te maken rond een figuur die op de bus wacht die hem naar het optreden toe moet brengen. Dit speelde ik vol overgave, avond in avond uit. Immers ik stond niet op de planken, maar ik stond midden in een regenachtige polder te wachten en de bus kwam niet en dus ging die voorstelling niet door. Hans Dorrestijn |
De Polder van Eemnes (Conference)
 naar boven terug 
|